martes, 13 de enero de 2009

contra el escepticismo, silencio.

Este edredón desabrigado
va exiliándose a poco de ti.
He bañado mis dientes amarillos en lactosa,
esta ciudad nos está mordiendo.

Se me empañan las gafas,
bailan cigarros y me muerdes.
Tú también.

He contado segundos,
todo lo ajeno y kilómetros.
Me estoy volviendo loco,
se me han roto pisadas que aún no he dado,
estoy tan lejos de caminarlas,
este efecto 2000 está llegando,
me tiene atado,
no te aparta,
me retiene.

necesito más tiempo, pausar un poco toda esta mierda. no quisiera empantanarme demasiado y descuidar una respuesta. respuesta que ya conoces.
hay días en los que me da por odiar la universidad.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Nunca es demasiado tarde ni poco cuando hablamos de odiar a la humanidad.

Un fuerte y misántropo abrazo desde el Otro Lado.

Stella Maris dijo...

Que un tipo con tendencias emo diga que no se quiere empantanar...
Se me ha metido en la cabeza la canción de Extremoduro de "hoy te la meto" y por aquí nadie los escucha.
Ya hablamos, querido.
Un beso. Z.

Neus dijo...

seguisco desapareguda... ho sé...
però un d'aquests dies tornaré.

Envia'm un poema un d'aquests dies, estic perdent l'habilitat d'entendre el que escrius.

Una abraçada amb gomet!

A. dijo...

no hay que pausar nada
la vida nos sigue consumiendo
sin pausas, sin previo aviso